In een tent klinkt het altijd alsof het harder regent dan het doet. ’s Ochtends hoor ik echter de dikke, laatste druppels die nog aan de takken kleefden. Geen regen.

Mijn tent gaat nat de tas in, dat kan want vanavond slaap ik deo volente in een hotel. Ik laat een droge plek op de bosbodem achter. Verder niets.

Het is vandaag nog steeds bewolkt en de lucht is vochtig, maar het regent niet.

Ondanks mijn pauze gisteren, ben ik moe. Dat hoort bij de laatste dag. Ik ben net als die vrouw die ik op haar tandvlees tegenkwam op de eerste dag, van wiens man ik een warmtepleister kreeg. Bijna voldaan, maar nu vooral moe.

Ik begin een slalomloop met een stel. Ze halen mij in, ik haal hen in. We groeten elkaar, maar praten niet. Ze zijn ook aan de laatste lootjes van dit stuk GR131 bezig, dat zie ik.

De hele route kom je geen water tegen. Er zijn geen rivieren, meertjes of watervallen. Een keer zag ik water

Bij een overdekte picknickbank, een zeldzaamheid op deze reis, zit een mountainbiker te lunchen. Ik ga naast hem zitten en eet een sinaasappel. We praten niet, zitten daar gewoon in dat grote bos. Op de grote berg. Ik hoef even niet te weten waar hij vandaankomt, heengaat, of het zwaar is om een berg op te fietsen. Maakt het uit?

De andere wandelaars halen me weer in.

Het laatste stuk is een onverharde brede weg. Heel soms schijnt de zon even, daar knapt de reis enorm van op.

Ik plas even in de schaduw en wordt weer ingehaald. Altijd leuk als mensen niet zien dat ze je inhalen, om hen daarna weer te verbazen met je inhaling. Kleine geneugten.

Zij bekijken kleine dingen langs de weg, ik weet niet wat. Ze maken foto’s. Ik haal ze weer in.

Op dit stuk staan eucalyptusbomen. Ik ben bijna op het einde. Ik was echt toe aan het einde.

Nu halen ze me voor het laatst in. Hij rechtop, doorstappend voorop, zij heeft zo te zien een podcast nodig om de laatste kilometers te negeren.

Op het einde, bijna bij La Esperanza, is de bewegwijzering niet duidelijk. De reis tot nu toe was over het algemeen goed aangegeven, maar nu mist een wit-rood vaantje, op een kritisch punt. Je moet er bij de rotonde links-rechtdoor, in plaats van rechts-rechtdoor.

Ik doe het goed, maar de andere wandelaars lopen verkeerd. Mijn pad slingert nog een dalletje door, een donker nat bos dat al heel oud lijkt, en maar klein is. En dan na het zoeken van de juiste brug, ineens sta je bij het niet-zo-bijzonder route bord en dat is het, het einde van je enorme wandeling.

Voor de andere wandelaars eindigt het nog minder spectaculair. Zij staan zoekend kijkend op het centrale plein van La Esperanza, een dorp van niks.

We raken aan de praat. Zij heeft bloedende blaren, vandaar die podcast. Hij wil het eindpunt nog wel even bekijken, zij wil alleen nog zitten. Het zijn Denen.

We zoeken een kroegje want zij willen bier, ik wil wat eten. Zo zitten we ineens in een wijnbar waar niemand iets anders dan Spaans spreekt. Er is een gitaren kwartet dat luidoefenend in de hoek staat te wachten op hun opkomstmoment. Aan grote wijntonnen zitten mensen friet met vlees te eten. De Denen bestellen hun bier en ik wijs op de borden van de buren aan de kroegeigenaresse aan wat ik wil eten. “Doe maar dos van deze.”

Het is gezellig in de kroeg en de gezelligheid, met al die gitaren is nogal overweldigend van volume.

Als de borden en de glazen leeg zijn, nemen we afscheid. Ik ga op zoek naar een hotel. In het weekend. Dat kan wel eens lastig worden.

Er zijn in het noorden van het hele eiland nog maar twee hotelkamers beschikbaar, beide kosten het 2 tot 6 keer meer dan wat ik normaal voor een bed betaal. En ik vind het geweldig. Ik zou namelijk noooit zomaar zoveel geld betalen, maar nu moet ik wel.

Met een taxi van €8 word ik na een tevergeefse liftpoging naar het hotel gereden*. Er ligt een dikke, witte badjas op het kingsize bed en 6 kussens. Er zijn wegwerpslippers en een bad en een keukentje. Er is een bankje en genoeg ruimte om mijn tent te laten drogen.

Na 2 uur met koffie en wifi in bad, trek ik de stad in. Tijd voor het begin van de rest van de reis.

De rest van de reis

Want nadat ik dit gewandeld had, wilde ik niet meer stoppen. Als ik stopte met wandelen, voelde ik me zelfs verloren. Ik had een maand vakantie, zo veel tijd!

Ik liep nog een aantal routes vanuit het enige hostel in het noorden van Tenerife. Daarna relaxte nog even in het hostel waar ik begon, en waar ik mijn ‘extra spullen’ had geparkeerd. Die extra spullen hadden niet gehoeven, ik moest ze steeds ergens stallen. Ik had van alles meegenomen omdat ik niet wist of ik alleen maar wilde wandelen.

Al snel nam ik de boot naar La Gomera waar ik ook een stuk van de GR131 liep, daarna nog een stuk van de GR132. La Gomera is mooier, diverser en leger dan Tenerife. Ik liep er hardcore te genieten.

Als ik nu, een paar maanden later alweer, terugkijk op de reis, herinner ik me vooral hoe gelukkig ik was met mezelf op pad te zijn. En hoezeer ik heb genoten van het lopen en alleen maar luisteren naar waar het vanbinnen van begint te juichen, is een luxe die ik snel weer wil opzoeken.

—– Nagedachtes —-

• meer lezen: hier staan verhalen over het trekvogelpad
• meer lezen: hier staan alle verhalen over wandelen
• er zijn geen bussen vanaf La Esperanza. Je kunt er een taxi nemen naar een plek waar bussen zijn. De bustijden kun je vinden via google maps.
• dunne, lichte wegwerphotelslippers, ook bij Ikea te koop, zijn een aanrader voor op wandelvakantie.