niet vies van de straat

Ik ben niet vies van de straat.

Als ik op straat een stapel rommel zie, hou ik altijd even de pas in. Even kijken of er nog wat interessants tussen zit. Het voelt bijna hetzelfde als winkelen in een tweedehands winkel, alleen is het nu nóg goedkoper. En vaak wat viezer. En kapotter. Maar wel gratis.

Ik wil toch even kijken of die printer (ziet er nieuw uit, zit nog in de doos) moet worden toegevoegd aan mijn printercollectie (nee). Die spiegel, die past volgens mij wel op mijn schouw (ja, later toch weer nee). Ik vind half-onder een oud tapijt een doos met tubes verf (winst).

Toen ik studeerde en net daarna was ik zo arm dat ik soms geld moest sprokkelen om te kunnen eten. Gelukkig lukte het me wel altijd om te blijven roken.

Ik denk met plezier terug die periode van armoede want het gaf me toentertijd de vrijheid om voor het eerst rare plannen te bedenken en die uit te voeren. Ik was toch al gewend aan arm zijn, dus ik hoefde van mijn plannen niet meteen riant te kunnen leven.

Daarnaast leverde het me deze straatjuttersgewoonte op.

Ik heb sinds 2010 een specifieke straat-fixatie en dat is oud papier. Ik ga op oudpapierophaaldag vaak expres een rondje lopen, misschien zie ik nog wat moois. Veel van wat ik vind, verwerk ik in kunstwerken die ik maak, ik pak er cadeau’s mee in, ik maak er A4/A5/A6’jes van en die belanden weer in creatieve pakketten die ik verkoop. Het abrikoosjes-inpakpapier dat je hieronder op de foto ziet, heb ik vorige week ook gevonden. Het is prachtig!

Bij het oud papier liggen, je gelooft dit niet, ook heel vaak dozen vol boeken. Ik vond laatst een hele doos vol graphic novels. Ik kan het niet laten liggen. Ik verspreid ze weer over vrienden, mini-bibliotheken in de buurt en soms loop ik naar het centraal station in Utrecht waar een gezamenlijke boekenkast is*. Als ik lui ben zet ik een bord voor de deur: “gratis” zet ik erbij. Daar omheen spreid ik dan alles wat ik niet meer wil, gevonden of ooit gekocht.

Ik heb er oog voor. Ik ben niet bang om te bukken.

Gisteren zag ik op straat een zakje met een verfrissend gezichtsmasker liggen. Door de positie en de vorm van het zakje herkende ik meteen mijn straatcadeau. Dit zakje was duidelijk net uit een tas gevallen, maar nergens zag ik iemand met een om verzorging schreeuwend gezicht zoeken naar het vermiste zakje. Dus nu is het van mij. Het wacht op een beauty moment. En als het te lang blijft liggen, dan ligt het straks waarschijnlijk weer voor mijn deur. Cadeautje voor de volgende.

* en soms zet ik ze op marktplaats of bol evil com maar voor het verkocht is, is mijn geduld vaak al op en heb ik ze weer weggegeven.
** ik liet me inspireren door Sanne Schildert, zij schreef ook een leuk verhaal over een maskertje.

 

 

← Vorig bericht

Volgend bericht →

1 reactie

  1. Kirsten

    Ha Sanne, leuk blog! Vooral het meekijken met jou hoe je scharrelt over straat en spullen een tweede leven geeft. Mooi! Dank!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *