Als dingen stuk gaan, leer je ze beter kennen.

Afgelopen maand was mijn scooter gestopt met brommen. Eerder begon het apparaat nog vriendelijk te brommen na mijn gedraai. Nu: stilte.

En vanmorgen gebeurde er ook al niks bij het indrukken van de knop van de magnetron.

Tijd om nader kennis te maken.

Kennismaking met het fiepeltje

Vorig jaar zocht ik op marktplaats naar een elektrische scooter, omdat weinig me toen meer plezier bezorgde dan met een deelscooter in Den Haag rondrijden[1].

Vlak voor ik naar Tenerife vertrok* strandde ik ermee bij Judiths huis. De bloemmobiel wilde niet meer starten. De lichten deden het nog wel. Er was dus niks mis met de accu. Het probleem zat elders.

“Interessant” dacht ik en

“ik ben benieuwd wat er aan schort”

in plaats van enorm te balen. Wat ik een geweldige reactie vond.

Ik heb een UNU-scooter. Sommige mensen denken dat ik een NUN-scooter heb, maar dat komt omdat de Marktplaatsverkoper die heeft laten repareren en de reparateur heeft het logo verkeerd-om teruggeschroefd. Ik hou van dingen met een verhaal.

Het is een Duits merk, en het ding rijdt als een zonnetje. Soms heb ik geen zin in iets en dan herinner ik me dat ik er op de scooter heen kan, en dan krijg ik ineens wel zin. Echt handig.

Toch was het niet erg dat die niet meer startte. Ik liep ermee naar huis. Ik ging later onderzoeken wat er loos was. Het is een soort puzzel.

Als ik de sleutel omdraaide, gingen de lampen aan, maar ik kon geen ‘gas’ geven. Op een droge zaterdag schroefde ik het handvat los. Daar ontdekte ik de draadjes, schroefjes in mijn gashendel. Ik maakte wat droog, verwijderde wat roest en stof. Het verbeterde niets.

Ik belde met mijn vader, die elektricien is, maar op afstand weinig kon doen. Leuk, had ik die ook weer eens gesproken.

Een vriend van me vertelde dat hij net iemand had gesproken die een cursus “scootmobielen repareren” had afgerond. Dat verzin je niet. Ik videobelde met haar. We probeerden wat te deduceren maar kwamen er ook niet uit.

Ik parkeerde het probleem en de scooter even want ik ging een maand wandelen op de Canarische Eilanden [2].

Bij terugkomst mailde ik UNU en van hen kreeg ik een pdf met heel veel dingen om na te lopen. Ik wachtte weer tot het droog was en haalde de scooter uit de schuur. Eerst moest ik een soort fiepeltje onder de scooter checken, de startbeveiliging die zorgt dat je niet kunt starten als die op de standaard staat.

Ik trok aan het fiepeltje en meteen startte de scooter weer!!

!

Met een likje olie op het fiepeltje, heb ik weer een werkende scooter.

En ik ken die dus nu nog beter. Ik weet waarop ik rijd. En dat rijdt extra lekker.

———– nagedachtes———-

[1] in Den Haag had je groene Go-deelscooters, dat waren de enige van wiens gebruik ik genoot, van alle andere apps kreeg ik stress en een keer zelfs een paniekaanvalletje. Inmiddels gaat het niet al te best met Go, misschien oa omdat ik nu mijn eigen scooter heb.

[2] leuk stuk over geschreven moet je eens lezen LINK

– ik wijd mijn relaxte reactie trouwens aan het onder-de-knie krijgen van de groeigerichte leermentaliteit, waar ik hier over uitwijd