deel 1/1 |  Sapri – Marina di Belvedere | trein 27,6 | fiets 47,4 km | hardlopen 3,5 km | zaterdag 22 januari 2017

(Ik ging “Fietsend van Napels naar Palermo”. Lees alle verhalen vanaf hier, of koop mijn eBook en lees alles op je eReader)

’s Ochtends neem ik de trein omdat ik anders helemaal om een enorme berg zonder wegen moet fietsen. De trein. Aiai. Niet alleen van vliegtuigen word ik zenuwachtig, ook van andere vervoersmiddelen die op een vastgestelde tijd vertrekken.

Ik weet niet hoe het precies werkt, met je fiets in de trein. Ik weet hoe laat de trein vertrekt en ben toch bang dat ik te laat ben. Ik moet nog hartstikke veel doen: naar het station fietsen, kaartje kopen, op het perron komen: drukdrukdruk

Het treinkaartje voor deze regionale trein koop ik online en betaal via Paypal (lees: zonder creditcard). Je kunt online een treinkaartje kopen voor een mens, maar niet voor een fiets. Je kunt in een automaat beide kaartjes kopen maar op kleinere stations zijn geen automaten. Je kunt beide kaartjes ook in de trein kopen, maar dan zijn ze iets duurder.

Mijn trein vertrekt zo! Mijn perron kun je alleen bereiken via een gang onder een ander perron door. Liften zijn er niet. Bijna val ik met fiets en al van de trap, met alle bepakking is mijn fiets hartstikke zwaar. Ik werp een beschuldigende edoch hulpeloze blik naar een Italiaan die me dan toch maar besluit te helpen, krijg bij de trap omhoog weer hulp en wordt even later de trein ingetild. Waar stopcontacten in zitten zodat je je telefoon kunt opladen. Cool. Als de conducteur komt, doet hij net alsof hij mijn eTicket kan scannen, maar hij krijgt allerlei foutmeldingen.

Ik trein naar het station Praja-Ajeta-Tortora. Daar aangekomen fiets ik zo naar het strand, alwaar ik bijna van mijn fietsje waai. Ik fiets zo lekker met de zee rechts, want daar hoort de zee. Tot ik de tegenwoordigheid van geest krijg eens aan Anja te vragen hoe ik vanaf hier moet fietsen. Ik mag direct omkeren. Ik moet een grote, rotsige punt ontwijken en meteen recht omhoog de berg op.

Het is zwaar, maar niet vervelend. Ik moet een paar keer afstappen. Halverwege passeert een DHL-busje me. Ik verwacht dat de bestuurder me een lift gaat aanbieden maar dat doet hij niet. Hij toetert kort en rijdt door.

Even later haalt hetzelfde busje me van de andere kant weer in, het stopt. De bestuurder gebaart dat ik de bijrijdersdeur open moet maken, dat doe ik. Hij zegt iets, ik zeg dat ik hem niet versta, hij maakt een gebaar voor seks en ik sla de deur dicht. Van mijn apropos.

Na een koffie/wifi-pauze in een gelateria fiets ik gefrustreerd verder. Ik heb een slaapplek geregeld, maar ik ben ook vet geïrriteerd en ik kan het niet goed plaatsen. Dus ik elimineer eerst de meest voor de hand liggende oorzaken: dorst en honger. Fiets dan weer als een zonnestraaltje verder. Soms is het zo makkelijk om goed voor jezelf te zorgen.

Ik ben naar Belvedere Martimo aan het fietsen, daar heb ik een Airbnb-appartement geboekt. Waarom daarheen? Omdat daar een man woont die is aangemeld op de sitewarmshowers.org. Dat is een soort Couchsurfing voor fietsers, en wie Couchsurfing niet kent, dat is een soort Airbnb maar zonder betaling. Ik heb hem al een paar berichten gestuurd, maar hij reageerde nog niet. Ik hoop nog steeds dat ‘ie dat nog gaat doen.

De gastheer van mijn Airbnb vergezelt me naar een prachtig appartement op de bovenste verdieping van een appartementengebouw. Hij laat me het uitzicht van bovenop het dak zien. Hij is een nerdy Italiaan met een brilletje. Ik mag ‘m wel. Hij kan wel Engels maar is niet gewend het te spreken, hij moet naar woorden zoeken. Hij belooft me een pan te komen brengen zodat ik morgenochtend zelf een ei kan bakken. Hij vertelt dat ‘ie net als ik graag hardloopt.

Ik heb enorm veel zin om weer eens te gaan hardlopen. Thuis doe ik het bijna dagelijks en nu met al dat gefiets, komt het er niet van. Ik galoppeer 3,5 kilometer. Mijn lijf juicht! Ik zweet als een ottertje.

Weer terug in het appartement zet ik thee en snijd het ontbijtfruit aan gruzelementen, peuzel het op. Als je het ontbijt al neerzet vóór het tijd is voor het ontbijt, dan ga ik er gegarandeerd voortijdig van eten. Zo’n hotelgast ben ik.

Ik duik in het aanwezige bad. Lees mijn boekje. De wifi van het huis werkt meer niet dan wel. Ik kan niet meer kijken of de fietsman van warmshowers nog zin heeft in een aperitiefje. Interesseert me ook geen zier meer. Je moet soms een reden hebben om ergens heen te gaan, hij was nu de reden voor dit dorp. Mijn hele reis is zo: het begint vaag gericht op het bereiken van een eindpunt, maar doet er niet echt toe.

Ik val in slaap. Word wakker van de gastheer die een pan komt brengen. Als hij weg is, app ik hem om te vragen of hij morgen met me wil hardlopen, maar het wifi wil nu helemaal niet meer en hij ontvangt het bericht niet. Ik val weer in slaap. Ik heb zoveel slaap in mij!