Mijn neefje en mijn broertje waren jarig geweest dus ik wilde in hun woonkamer taart met ze eten. Zeggen hoe groot ze zijn geworden.

De dag ervoor had ik veel hooi op mijn vork (ik was hier)(en daarna werd ik geïnterviewd voor hier) genomen en toen ik ja had gezegd op de invitaties, had ik mijn voorkennis terzijde gelegd. Ik kon die verjaardagen vast allebei nog bezoeken na zo`n dag.

Ik besefte daags van te voren al dat ik niet moest gaan, dus ik zei alles af.

En besloot: als ik op de dag zelf tóch nog energie blijk te hebben, dan ga ik alsnog, als verrassing.

Bij het aanbreken van de dag zelf, voel ik me wat kwetsbaar maar vol zin in verjaardagen. Ik ging het doen. Alleen de gedachte aan 30 minuten in de trein, en daarna nog 40 minuten met de bus, nog twee bussen, nog een bus en dan weer de trein in, dat trok me niet dus ik vroeg eens rond naar een leenauto. Ik probeerde ook een auto te lenen via een autodeel-aanbieder, maar ik kreeg steeds de foutmelding dat de verbinding was verbroken, terwijl DE VERBINDING NIET WAS VERBROKEN.

Gelukkig was vriendin Saskia in Berlijn en kon ik haar auto’tje lenen. Dat is een extreem aantrekkelijk rood crossbakje dat rijdt als een zonnetje. Kijk hier ze je d’auto toen ik haar leende om kalenders op te halen bij mijn favoriete grafische afwerker Ewoud. ps let op sluikreclame.

Ik fietste naar de autovindplaats en daar stond ze hoor, het rode bakkie.

Volledig ongerelateerd maar even terzijde ik heb een nieuwe vriend opgedaan op een feestje onlangs en die heeft verstand van autosleutels. Veel verstand ervan, hij maakt ze. Die zei onlangs tegen me dat in alle autosleutels van ná 1995 een chip zit. Ik vond het erg moeilijk om dat voor waar aan te nemen, want de auto van Sas is van ná 1995 maar haar autosleutel ziet eruit als de goedkope fietssleutel van een goedkope stadsfiets. Er is daarin geen ruimte voor een chip.

‘Jawel’, zei die vriend, ‘daar zat dus een klein chipje in’. Zodat je de auto wél kunt openen, maar niet kunt starten. Nogmaals ik vond het moeilijk voor waar aan te nemen, maar ach, de man is autosleutelmaker. Als ik dingen tegen hem zou zeggen over het maken van een scheurkalender, vind ik het ook prettig als hij mij zonder tegenstribbelen een half uurtje laat praten en voor waar aanneemt wat ik zeg.

Wat ik zeg:volledig ongerelateerd.

Ik stapte in. Sas had een nieuwe constructie gemaakt waarmee ze haar mobiele telefoon haar de weg kon laten wijzen. Een tie-wrap in de ventilator, goedkoop en doeltreffend. En ze had een veertje aan de achteruitkijkspiegel gehangen, sfeervol.

En, dit vond ik raar, want ik zou het toch eerder moeten hebben opgemerkt omdat het ZO toevallig was. Er stond boven haar pook zo ongeveer mijn naam geschreven: Anne Blum stond er.  Boven haar pook. Nou wat een toeval!

Ik zei dat nog per whatsapp tegen Sas: “dit is toch eigenlijk ook echt mijn auto, mn naam staat er in”.

Waarom niet tot me doordrong dat dat echt een detail was dat ik eerder zou hebben opgemerkt of zou hebben onthouden? Ene kant: Ik was moe. En eigenlijk moest ik gewoon in bed liggen. En aan de andere kant: soms op je beste momenten dan mis je belangrijke dingen. Er is zoveel informatie overal, je kan niet altijd scherp zijn.

Ik prop mijn telefoon in dat tie-wrap houdertje, vraag haar me naar Den Bosch te brengen (langer dan een uur, want wegwerkzaamheden, goeie timing voor zuidelijke reis). Maar de auto start niet. Ik krijg die verdomde sleutel niet omgedraaid. Ik morrel nog wat. Kijk nog eens goed rond, denk aan die nieuwe vriend, zie een appje van Sas die inmiddels net als ik door heeft dat ik in de verkeerde auto zit. Van Anne Blum dus. Precies zo’n rood bakkie.

Ik haast me de auto uit. En ga op zoek naar de juiste rode auto.

En na vier rondjes in de buurt waar ze zou moeten staan, heb ik ‘r nog niet gevonden. Ik bel Sas, maar die is ergens aan het dansen. Ik rij nog een rondje en het balen begint als een wolk om me heen te hangen. Ik probeer nog met mezelf te redeneren, dat het niet zo erg is. Ik kan toch met de trein. “Ik wil niet met de trein” morrel ik. Ik wil nu per se met de auto, van Sas. Ik kan het niet meer loslaten. Het moet zo. Ik moet nu naar die eerste verjaardag. Het wordt steeds later. Ik haal het niet, het duurt maar tot 17 uur. Ik wil het. Ik wil er heen. En dan moet ik natuurlijk huilen.

Heel erg. Want het lukt niet. En daar baal ik van. Een meneer met een stippeltjeshond vraagt of het wel gaat. Ik weet dat er niks ergs aan de hand is, dat ik moe ben, gestresst maar ik huilhinnik alsof me net iets heeeeeel ergs is overkomen. “Nee, stress” kan ik gelukkig zeggen, dat maakt in elk geval duidelijk  dat er is niemand dood is, geloof ik, maar het verklaard niet echt waarom ik hier staat te gieren van het huilen.

Als ik zo ben, kan ik niet meer goed nadenken. Ik weet gewoon even niet meer welke kant ik op moet. Ik kan alleen denken: ik wil naar die verjaardagen. Ik probeer bij het stuk van mezelf te komen dat kan zeggen: hupskee Bloem ik geloof dat je nergens anders heen kunt en mag dan naar bed. Maar daar ben ik nog niet. Mijn hersenen werken niet.

Dus ik bel een hulplijn. En die helpt me inzien dat ik moe ben, overprikkeld, naar bed moet. Vergelijkt het met anders ziek zijn. Als ik had moeten overgeven, was ik ook niet gegaan. Dus fiets ik maar weer naar huis. Heel langzaam. Met zo’n kreukelhoofd.

Pas thuis in bed, begint het me langzaam te dagen dat ik precies ben op de plek waar ik vandaag moet zijn. Nog een of twee keer moet ik huilen omdat er iets futiels misgaat in een tv serie.

Ik ben bezig te leren mezelf er aan te herinneren dat als ik me zo voel, dat ik dan moe ben, dat het iets tijdelijks is en dat alles wat ik dan denk niet echt klopt met de werkelijkheid. Want als ik ben uitgerust, dan gaat alles weer makkelijker, heb ik weer zin en hoef ik niet meer om alles te huilen.

Weer een dag later is het zondag, ben ik weer een beetje weerbaar voor de wereld. Er is bijna geen netflix-serie meer onbekeken, maar ik heb het weer gered tot het land van normaaldenkers die inzien dat het best grappig was dat ik in de verkeerde auto zat.