Ik kan op donderdagochtend wel videobellen, zei ik, maar alleen als er voor me gezongen wordt.

Ik was jarig.

Een week ervoor zette ik mezelf er pas echt toe om na te denken over hoe ik dat nu tijdens wat in de volksmond toch vaak De Ellende wordt genoemd ging vieren.

De Rona-regels ten tijden van mijn verjaardag :
- einde mogelijke incubatietijd nieuwjaarsfeest
- twee bezoekers per dag, die moeten afstand houden
-de niet-essentiële winkels zijn dicht, alle restaurants ook
- je museumjaarkaart ligt al een hele poos stof te verzamelen
- iedereen is al lang vergeten wat een concert is
- we verlangen naar een fetsivla (wat? hoe noem je dat?)
- alcohol drink je thuis, alleen en je schaft het vóór acht uur ‘s avonds aan.
- mondkapjes in publieke ruimtes die nog open zijn
- in theorie kun je wel boeken bestellen bij de bieb en ze afhalen (maar mij is het nog niet gelukt)
- er is nog geen avondklok, we horen er al wel geruchten over

(anders nog iets?)

Mijn vergaderaars zongen braaf. Na twee zinnen wilde Sonja al stoppen maar ik bleef zingen, waardoor zij ook verder moest zingen, want ik vind het heel leuk als mensen voor me zingen. Dat wist ik niet, is ook niet elk jaar zo, maar dit jaar waren al die zingertjes en zangeressen een ware traktatie voor de oren.

Mijn vader en zijn vrouw hadden die dag toevallig (bestaat het?) een ziekenhuisbezoek in Utrecht dus zij hadden gevraagd of ze langs mochten komen. Voor ik besefte dat ik daarmee mijn enige twee-bezoekers-per-dag-privilege al had verspeelde had ik ja gezegd.

Ik gooide spikkels op de taart.

Ik wenste ze een goed nieuw jaar in levende lijve. Ik zag ze al weinig en De Ellende heeft mijn voornemen om mijn ouders zeker zes keer per jaar irl te zien, geen goed gedaan.

Ze zaten vreemd ver weg. We maakten voor de vorm een onhandige op afstandfoto, die echt weerspiegelde dat genoeg afstand werd gehouden, het was geen voor-de-foto-even-uit-elkaar foto. Ze zijn 60-plus en ik zou het leuk vinden als ze hun pensioen over een paar jaar halen. Het ziet er vreemd uit.

Ondertussen zongen de mensen me toe op bestandjes die ik nog veel vaker kan terugluisteren. Ik kreeg een hele grote bos bloemen thuisbezorgd. Veel leuke post.

Ik had erover nagedacht wat ik op mijn verjaardag wilde doen. Ik had van al deze mensen verhalen cadeau gekregen over hoe zij hun verjaardag hadden gevierd. Met genoegen had ik alles doorgenomen. Ik las dat iedereen zocht en nu maar deed wat fijn voelde, binnen of buiten de regels.

Zo had ik mijn verjaardag ook bekeken: wat wil ik? Ik kon met taart bij vrienden langs en een drive through glitterdisco organiseren, een zoom party met iedereen die ik lief vind, er kon zo veel. Maar al die grote plannen, vereisten ook grote acties. Ik moest huren, lenen, regelen, appen. Ik had er geen zin in.

Ik: “dat is prima, dan doe ik dat niet. Scheelt een boel gedoe en dus ook een boel stress.”

Ook ik: “dan wordt het dus saaier en verveel je je een beetje, dat hoort erbij”

Ik: “dat is prima, dan ga ik me daar wél over rot voelen en denken dat ik saai ben en
dat niemand van me houdt, dat ik niet genoeg vrienden heb, en terecht want ik ben ook..”

Ook ik: “waarschijnlijk ga je dat denken, ja, maar dan zeg je tegen jezelf: ‘ik wilde niet al dat gedoe, dus ik accepteer de leegte’ Namaste.”

Ik: “ik wilde niet al dat gedoe, dus ik accepteer de leegte”

Tesamen: “Namaste”

Ik sommeerde twee vriendinnen en Steven zich aan te kleden op hun allermooist. Er werden jurken uit de krochten van ieders sociale leven gegrepen. We waren allermooist.

We aten en dronken veel en iedereen zat op een hoek van de tafel, wat een wilde bende. Er waren kleine flesjes flügel, iemand had ‘toevallig’ nog wat kindervuurwerk in haar zak. Ik had nog wat sterretjes over.

Deze dag die aanving als een dag zonder veel, werd hartstikke leuk en gezellig.