Wat ben ik nou eigenlijk aan het doen? vroeg ik me af. Ik wil per se reizen, ik wil ook werken. Ik hobbel tussen kuddes toeristen in Taormina, ik werk uren als enige klant in een hipsterkoffiebar in Palermo. Ik word steeds bruiner van gestolen uren op het strand. Als mensen me vragen of ik op vakantie ben, kijk ik ze een beetje ingewikkeld aan. Het is een soort vakantie, maar ook werken. Het is reiswerken.

Soms is er een sluimerend schuldgevoel. Ik was in januari nog op vakantie, nu ben ik alweer weg. Een beetje veel van het goede of niet? Het kán denk ik dan, dus waarom niet?

Ik wilde altijd al een baan waarvoor je veel moest reizen, maar dan niet zo een waarbij je alleen maar conferentiecentra van binnen ziet, of dat je maar heel kort ergens kunt blijven en dan nog niks van het land te zien krijgt.

Nu besefte ik me ineens dat ik mijn eigen baas ben en dat ik mezelf dus overal heen kan sturen. Dus dat is wat ik aan het doen ben. Reiswerken. Travelworking?

Onderweg probeer ik mooie dingen te zien, rust te nemen, aan het werk te blijven, genoeg te slapen, ritme te vinden in de chaos, gezond te blijven eten, te hydrateren, mensen te leren kennen, lief voor mezelf te zijn, te blijven zoeken naar nieuwe ervaringen. Ik probeer ook om dingen die ik thuis zou doen, hier te doen. Dat ik niet thuis ben, betekent niet dat ik álles dat ik thuis leuk vind, hier hoef te laten. Daarom maakte ik hier havermelk en controleerde ik of de planten genoeg water hadden in het hostel en stekte ik er een vetplant.

Kortom ook in mijn huisloze tijd, probeer ik gewoon door te leven. En het gaat me prima af.

Ben je ook zo benieuwd waar ik het allemaal van betaal? Klik hier.