Wat vreselijk.

Na een jaar zonder supermarkt heb ik nu ook zo’n minituintje van de AH. Het voelt als het andere uiterste, dat is het niet. Ik moet erbij zeggen, dat moét, dat ik de spaarzegels voor bloempotten (heb ik dat goed verstaan?) niet aanneem.

Maar wel de minimoestuintjes. Drie stuks. Gemengde sla, worteltjes en broccoli. Nu staat er in mijn nieuwe raamkozijn (ik verhuisde begin april naar een eigen paleis vanwege) groene sprietjes die steeds hun halzen naar de zon strekken. Ik draai de bak dan weer een 180 graden, ik wil geen scheve planten.

In mijn nieuwe, gedeelde achtertuin woekert een citroenmelisse. Ze steekt overal haar kop op. Toch heb ik een takje in mijn binnentuin gestoken, het ruikt zo lekker en mijn huis kan nog wel wat extra lekkerruik gebruiken. Het ruikt nog niet naar mij hier.

Het is een geweldig huis. En langzaam wennen we aan elkaar.

Ik hoor haar geluidjes, nachtelijke fietsers, krakende brommers. Zij laat me steeds weer zien hoe geweldig ze is. Elke dag schijnt de zon door de ramen. Vanuit de keuken kijk ik uit op een boom en op straat beweegt er altijd wat, het uitzicht verslaat een tv (zélfs Netflix).