deel 1/1 | Napoli | zaterdag 14 januari 2017

Bij het ontbijt grijns ik bij het zien van de emmers met Nutella op de tafels. Italië is dol op Nutella. Bij vele volgende ontbijten liggen er kleine plastic bakjes met Nutella, precies genoeg voor op een klein sneetje-brood-vormig beschuitje. Nutella in een gesuikerde oliebol, Nutella ijs: ik kom het allemaal tegen. En eet het allemaal. Gelukkig fiets ik de hele dag en krijg ik de kans om de meeste calorieën direct te verbranden, zou je denken, maar tegen mijn eetlust kan geen fietsvakantie op.

“Sanne! ” roept receptioniste Sabryna “do you want a cappuccino?” me toe.

“Yes, please!” zeg ik want het is de allerallerbeste eerste vraag van de dag.

Ik wilde gaan hardlopen vandaag maar het regent. Mijn eerste vakantiedag, en het regent. Alle mensen in het hostel hebben Sabryna al gevraagd wat ze kunnen doen in Napels terwijl het regent. Ik heb mijn zinnen gezet op een gratis wandeling-met-gids door de stad, maar de gids wandelt niet, want het regent.

Lana, een lieve Russische die ik aan mijn ontbijttafel vond, wil wel met mee mee op jacht naar overdekte toeristenplekken in deze natte stad. We besluiten met de bus naar de droge grotten van San Gennaro te gaan.

Terwijl we wachten op de bus, hebben we het over beleefdheid. Over hoe je soms in ongemakkelijke, soms zelfs gevaarlijke situaties terecht kunt komen omdat je te beleefd bent om nee te zeggen. Het is prima om riskante dingen te doen, maar doe je ze omdat je ze zelf wilt doen, of omdat het niet netjes is om ‘nee’ te zeggen?

Neem mijn fiets gisteren. Zonder tegenstribbelen vertrouwde ik een Italiaan mijn vakantie toe. Zette ik mijn fiets toen niet op slot omdat het niet netjes was, omdat ik met het op slot zetten zou aangeven dat ik hem niet vertrouwde of zette ik mijn fiets niet op slot omdat ik hem echt direct vertrouwde? Ik vermoed het laatste. Het is een goede vraag om in mijn reis te blijven stellen, want soms zou ik liever ‘ja’ zeggen, dan ‘nee’ en daarmee iemand beledigen. Of dat goed is, is een tweede vraag, maar het is in elk geval goed om je bewust te zijn van je gedrag.

Lana en ik wachten een hele tijd op de bus. We hebben geen idee of die ook echt gaat komen. Met gebaren, vertaal-apps en taalgokken vragen we Italianen of de bus ooit komt en zij schijnen te denken van wel. Ik maak me er totaal geen zorgen over. Het is alsof alles goed is, zoals het is. In de caffetteria (die hier niet voor gefrituur, maar voor koffie met een gebakje is) bestel ik een cappuccino met een sfogliatelle: een schelpvormig gebakje met roomvulling. “Poedersuiker erover?” Ja hoor, het zal er wel bij horen en ik ga voor authentiek. Het smaakt goddelijk. Ik sta me daar een partij te genieten. Je kunt ze ook warm eten, dat is vast nog lekkerder, maar voor opwarmen hebben we geen tijd, we staan nog altijd te wachten op de bus die misschien komt.

De bus komt uiteindelijk natuurlijk. Hij neemt ons mee een berg op. Daar staan sinaasappelbomen en we vullen onze tassen met gratis fruit voor later.

Lana was ondertussen blijkbaar aan het wachten op een bericht van een vriend van haar die in de buurt van Napels woont. Wanneer hij sms’t dat hij er is, vertrekt ze onmiddellijk. Gelukkig zie ik Ben, een Australiër uit het hostel, zitten. Zo gaat naadloos mijn middag met Lana over in een middag met deze Ben. We drinken bier en wijn om al het museumgeweld dat we onszelf aandoen aan te kunnen.

’s Avonds ploffen we op de banken van het hostel, waar we worden uitgenodigd om mee te gaan eten bij de beste pizzeria van Napels. Daar zijn er hier veel van.

Met een groepje mensen lopen we naar het restaurant. Nog later drinken we cocktails.

Van een stad zonder bekenden, heb ik nu ineens een feestje met nieuwe vrienden. Wat is het makkelijk om vrienden te maken. Ik ben altijd bang dat ik op vakantie zal vereenzamen. Dat het me nooit gaat lukken om mensen te vinden om dingen mee te doen, maar ik doe nu geen moeite. Alles stroomt. Het is zo simpel.

ps. ik ben keigoed in gifs maken tegenwoordig. (hulp)