deel 3/3  | Schiphol – Napoli | fiets 7,3 km | hardlopen 7,8 km | wandelen 9,1 km | zaterdag 14 januari 2017

Het hostel dat me zo hartelijk verwelkomde per mail, “we’re bike lovers”, is op de zesde verdieping. En er is een lift. Van nog geen één bij één meter. Mijn fiets past er niet in. Ik keten mijn fiets dus maar aan een trapleuning en zet al mijn tassen in de lift.

Tegen de receptioniste zeg ik dat ik mijn fiets vanwege die lift dus maar in de gang heb gezet. Ze zet grote ogen op en zegt: “ga. Ga Nu. Haal je fiets. Prop hem in de lift of sleep hem zes keer drie trappen op, maar haal. Je. Fiets. Nu. Uitroepteken.”

Ik zet mijn fiets horizontaal in de lift, maar de deuren willen niet dicht. Dit is, dat weet ik nog niet op dat moment, de allerkleinste lift waar ik mijn fiets in ga proppen. Ik pak mijn speciale, lange inbussleutel, draai mijn stuur los en dan passen we samen wel in de lift. De fiets mag op het balkon logeren, ik in een slaapzaal met vijf andere mensen.

Ik douche me en ga maar op zoek naar pizza. Ik zal wel moeten. Ik heb honger en getuige de uitgebreide routebeschrijving van de receptioniste naar de populairste pizzeria’s is pizza hier nogal een dingetje. Haar opties klinken echter als toeristenfuiken waar je lang op je pizza moet wachten, dus ik besluit die te laten voor wat ze zijn, maar maak pizza wel mijn doel vanavond.

Ik loop naar het centrum, slenter door de straten en vind een pizzeria waar ik in mijn eentje aan een tafel mag zitten. Ik word omringd door etende, kletsende, grote groepen Italianen. Met mijn ogen dicht wijs ik iets aan op de kaart. Ik vermoed dat alle pizza hier lekker is en ben te moe om alle ingrediënten te vertalen. Het is tenslotte al 23.30 uur. Ik ben al bijna niet jarig meer, maar kan mijn verjaardag nog een maand vieren.