Ze zit in de lucht, die lente.

“Zondag wordt het lekker weer” zei meneer T. Hij kijkt naar de voorspellingen. Dus fietsten we door een stil Utrecht naar de tuin. Het was niet vroeg, de mensen waren laat. Zondag, 11 uur. Geen kip op de weg. Alle auto’s op stok.

Er is veel te doen in de tuin, er is áltijd veel te doen. Altijd zijn er dingen die je niet hebt gedaan, dingen die nog kunnen, dingen die beter kunnen.

Onder het gaas stonden nog een heleboel kolen die de winter (en onze afwezigheid) hebben overleefd. De helft van deze savooiekool belande ’s avonds in de tuinsoep, eindelijk aten we weer alles-dat-in-de-tuin-staat-soep.

De herfst gaat bijna aan me voorbij. Ik ben dan zonder pauze bezig met het organiseren van kerstmarkten en scheurkalenders maken, en neem bijna geen tijd om naar buiten te kijken hoe de takken kaal worden. Ineens is het kerst geweest en is het winter. Tijd van vertraging.

Ik blaas handwerkjes nieuw leven in, zit niet meer de hele dag achter de computer. Ik verdiep me in nieuwe projecten (boter maken, fermenteren, schrijven), eindelijk is er tijd. Om koffie te drinken bij de kachel, om op vakantie te gaan.

Als de lente lonkt, begint het werken weer zoetjes aan. Dan is het weer tijd om te gaan bewegen. En om eindelijk weer uit eigen tuin te eten. Wat een luxe.

Het knoflookveld.

Er zat nog heel wat in de grond – boerenkool, savooiekool, palmkool, spitskool, naamvergetenkool, baby preien en twee mini witte kolen. De meeste mensen hebben dit al lang geoogst, maar wij niet. Gelukkig voor onze soep was de winter zacht.

De tuin staat vol tijm, lekkere grote, geurende struiken. We hebben er nu alvast één in een pot gezet voor op het balkon. We nemen ook een paar potten mee naar Vol van Smaak, zodat we daar verse tijmboter kunnen maken & goeie biologische plantjes kunnen verkopen.

Helaas, we zijn weer te laat met het verplaatsen van de rabarber.

De lente, ze vraagt of je buiten komt spelen.