Als mijn koffie op is, zet ik de maximale hoeveelheid koffie in de door mij op dat moment tot meest handige manier verkozen zetmethode.

Soms is dat het koffiezetapparaat dat ik nodig had voor de kerstmarkt en die na één editie zijn weg vond naar mijn keuken en niet meer wegging.
Soms de cafétiere: de glazen doorduwkan. Een krijgertje dat regelmatig een kokend hete uitval doet naar mijn polsen omdat ik te snel wil doorduwen.

Het was lange tijd de grote Italiaanse mokka-pot die ik twaalf jaar geleden van een vriendje kreeg. Hij op zoek naar oud metaal voor een kunstproject en vond tussen de spiraalbodems en fietswrakken die enorme mokka-pot. Een collosale 12-kops pot waar alle Italianen die mijn huis bezochten met ontzag naar keken. Wanneer had ik ooit zo veel koffie nodig? Ik begreep pas toen ik een maand in Sicilië woonde waarom toen ik een grootmoeder met Pasen met een poppenhuisformaat mokka-pot een 9-koppig gezelschap zag bedienen. Mijn mokkapot, daar kon je een dorp een week mee wakker houden.

Die mokkapot kreeg ik dus cadeau. Sommige mensen zouden dat vreselijk vinden, maar ik was er jaren dolgelukkig mee. Het was zo’n pot die je op het vuur zet, waarbij je soms per ongeluk vergeet er water in te doen en als je dat te vaak doet dan verbrand het rubber en als je nog langer vergeet dat je er geen water in hebt gedaan, dan smaakt je espresso naar gecremeerde autobanden. Toen dat gebeurde moest ik ‘m weg doen.

Dat zal de tijd geweest zijn dat mijn koffiezetapparaat weer zonder veel bijgedachten in keuken bleef staan.

Nu zet ik grote hoeveelheden koffie in een keer. De eerste kop die ik daarvan drink is, bijgevolg van het zetten van de koffie, warm. De koppen daarna die worden ingeschonken, gaan dan een minuut in de magnetron, krijgen een scheutje koeienmelk.

In de magnetron! Het is een topcombinatie van: gemakszucht en milieuvriendelijkheid. Je zet een keer koffie en verwarmd daarna precies wat je nodig hebt.

Steven drinkt geen koffie meer bij mij. Alleen als ik beloof koffie te gaan zetten, en “in de magnetron zetten” telt niet. Hij drinkt zelf thuis Nespresso. Dat is gewoon dure Senseo.

Mijn koffiekeuzes zijn niet heel bewust merk ik. Ik wil gewoon redelijk warm, zwart bitter water, absoluut niet zuur, met een scheutje melk.

Als ik uit koffiedrinken ga, dan wil ik altijd koffie met een scheutje melk. De angst in de blik van de bediening! Een scheutje W. T .F. ? Voor iedereen is een scheutje anders. Blinde paniek. Sinds kort zeg ik daarom "dat is ongeveer net zo veel als in een cupje-melk". Dat helpt.

En jij, wat is jouw koffie verhaal?