Ik ben autocue operator, dat houdt in dat ik een autocue set bedien, waardoor mensen die een filmpje willen opnemen, niet de hele tekst uit hun hoofd hoeven te kennen. Ze kunnen die vanaf een scherm lezen terwijl ze récht de camera inkijken.

Daags voor de opname krijg ik de tekst(en), die zet ik alvast klaar in mijn software. Ik check op bijzonderheden (moeilijke woorden, tongtwisters, typfouten). Op de dag zelf bevestig ik mijn spiegel voor de lens van de cameraman, ik zorg dat alles naar behoren werkt. Bij de meeste klussen doe ik ook nog even een poedertje op de spreker want er is bijna nooit visagie bijbesteld. Ik zorg tijdens de opnames dat de tekst precies meeloopt met de spreker. KEI LEUK.

Ik werk voor een leuke opdrachtgever die me ongeveer een keer per week in Den Haag verordonneert. Ze vroegen mij omdat ik zo leuk, slim en flexibel ben. Als ze me uitvragen, dan schuif ik wat in mijn agenda en dan kan ik bijna altijd.

Toen ik ervoor gevraagd werd, was ik niet heel happig. Ik was druk met markten organiseren en scheurkalenders maken. Daar was ik druk zat mee. Maar ik zei toch ja. Gelukkig maar.

Ik vind het inmiddels geweldig. Ik ben er ook goed in geworden. De eerste keer dat ik het deed, was meteen voor een hele belangrijke klant, ik zweette peentjes. Ik kreeg steeds meer ervaring en toen op een kwade dag, na de zomervakantie, toen werkte mijn systeem niet goed.

Omdat de video hoe dan ook moest worden opgenomen, moest ik die dag mijn iPad-scherm omhoog houden, zodat de spreker daarvan de tekst kon oplezen.

Ik vond dat vreselijk, want ik wilde het goed doen. Die dag moest ik even een kort gesprekje met mezelf voeren, waarin ik mezelf duidelijk maakte dat het inderdaad vreselijk was, maar dat we nu dóór moesten. Mijn stress daarover zou de situatie er niet makkelijker op maken, dus ik verstopte alle stress zo goed mogelijk (niet mijn forté).

Die middag zorgde ervoor dat ik inmiddels zeker vier verschillende andere manieren tot mijn beschikking heb om de autocue tóch te laten werken. Kom maar op storing! Ik voel me veel zekerder dan in het begin.

Op de toppen van mijn overspannenheid was dit soms het enige dat ik deed in een week. Die opdrachtgever wist dat niet, ik deed mijn werk tóch, en nog goed ook -alhoewel ik één keer huilend heb gebeld met kantoor omdat de cameraman onaardig had gedaan.

Het was een geschenk uit de hemel, die klus. Want ik verdiende niks meer met losse projecten en mijn spaarcenten raakten op. Deze klussen waren perfect want ik stapte de trein in, bereidde alles voor en we namen de film in tien minuten tot twee uur op. Zo lang kon ik nog net doen alsof ik niet overspannen was. Als ik in de trein stapte sliep ik in, als ik weer thuis was ging ik in bed liggen. Trots dat er iig iets was verdient en gelukt vandaag.

Ik vind het steeds leuker worden. Ik weet van vaste gezichten wat ze nodig hebben en daar kan ik op inspelen. Van één spreker weet ik dat hij moeite heeft met zinnen die niet volledig juist zijn. Dan stopt hij de opnames want het moet wel precies kloppen. Ik vis die zinnen er nu uit en leg ze vóór het filmen voor, kunnen we ze aanpassen of over de fout heen stappen. Scheelt hem wat klopt-niet-stress en het scheelt mij een take.

Ik geniet er van dat ik mijn vak versta. Het is maar een kleine bijdrage aan een opname, maar het wordt er wel beter van, en daar hou ik van.

Een maand lang schrijf ik elke dag een stukje, Wil je de serie chronologisch lezen  begin dan hier.