Zonder blozen vragen ze de rekening, de meeste mannen hier. Probeer te betalen en ze zijn beledigd. Betalen voor eten of drinken wordt niet gezien als ruilmiddel voor fysiek contact. “Nee, jouw levendige gezelschap is mijn beloning”, echt gehoord.

Ik ging wat eten. Shammie en de Blauwoog hadden al gegeten maar ik niet dus zij gingen toekijken hoe ik schrokte, onder het genot van een glas Nero d’Avola, ovviamente.

“Hij gaat zo willen betalen hoor”, zei ik (in het) Nederlands tegen Shammie.

“Zeker en vast”, beaamde zij.

We moeten het zien te voorkomen, besloten we samen.

Ze legde haar portemonnee alvast klaar voor straks.

“Haal weg”, zei ik, “als hij het ziet, gaat hij protesteren.”

En ze verstopte de buidel.

Terwijl ik de laatste happen nam, ging zij naar het toilet. Ik had het niet eens door, maar toen was zij dus stiekem aan het betalen.

Als onze glazen leeg zijn, vraagt hij de rekening. Waarop wij moeten bekennen dat we al betaald hebben.

Hij valt stil, stamelt. Hij is boos. Echt boos. Helemaal van slag.

Wij komen niet meer bij. We schateren het uit als we zien dat hij echt helemaal uit zijn doen is omdat hij mijn eten niet mocht betalen.

“Dit is me pas drie keer eerder overkomen”, zegt hij “in mijn hele leven.”

Hebben we hem een extra een bijzondere avond bezorgd, bovenop onze levendige gezelschap.

Daarna hebben we nog enkele glazen wij met hem gedronken en hem alles laten betalen, uit de goedheid van ons hart.