spoiler: het smaakt alsof je een natte krant opdrinkt

Gianluca had een pak latte di avena, ofwel havermelk in huis. Shammie en ik goten dat vrolijk in onze espresso ’s ochtends.

Bij het doen van de boodschappen in de biologische winkel in Messina (NaturaSi) wilde ik een nieuw pak havermelk voor hem kopen. Ik stond de dromen het schap met vijfendertig soorten nepmelk, van supermarkten word ik altijd een beetje vaag (lees maar). Ik had geen idee welke ik moest kiezen.

Same, same, but different.

In plaats van kiezen, ging ik het zelf maken, zou ik thuis ook doen. Veel leuker en ik had het vermoeden dat Gianluca het ook een leuk project zou vinden. Wil jij het ook uitproberen? Lees eerst het verhaal hieronder.

Bij De Groene Meisjes vond ik dit recept voor havermelk. We hadden alles in huis: havermout, vanille, water, zout en zoetmiddel.

Ik heb altijd havermout, zo kan ik altijd eten: gewoon water toevoegen en lepelen maar. We wegen in de supersonische blender van de moeder van Gianluca negentig gram havermout af en voegen er vijfhonderd gram water aan toe (omdat Gianluca bang is dat als we meer water toevoegen, de blender niet goed blendt), de overige driehonderd gram water voegen we de volgende dag toe.

We vinden nog wat vanille uit Zanzibar, vijf centimeter daarvan laten we een nachtje meeweken.

De volgende ochtend gaan we de geweekte havermout zeven. De vanille haal ik er uit, het binnenste schraap ik er uit en voeg ik toe. De havermout heeft zo’n twaalf of dertien uur op kamertemperatuur (dat is hier denk ik zo’n 25ºC) gestaan.

We hebben een lapje stof, dat leggen we in een zeef. Ik giet de melk in de zeef, begin te draaien en te knijpen. We voegen die driehonderd gram water die we nog toe moesten voegen toe. De stof is veel te strak geweven dus je moet heel hard knijpen om de melk door de stof heen te persen.

En als je de stof niet goed bij elkaar houdt, dan krijg je dit.

Vlekken op je pakje.

Dan laat je Gianluca de rest doen. Hij is een klimmer en heeft sterke handen. Hij melkt onze haverbal droog.

Tadaaaaa havermelk!

We schenken het in een glas. Het smaakt alsof je een natte krant opdrinkt.

We voegen wat zout toe, daar wordt het iets beter door. We voegen wat agave-siroop toe, stond ook in het recept, daar knapt  het enorm van op. Maar nu is het zoete krant. Niet echt lekker.

We zetten het in de koelkast.

’s Avonds wil Gianluca een glas drinken en dan is het al bedorven. Het ruikt niet goed meer, het smaakt nog altijd naar natte krant. We gooien het dus maar weg.

Als dankjewel voor zijn gastvrijheid koop ik nog wat kaasdoek voor hem (een mooie uitdaging in Messina, zoek je het ook, ga dan naar een stofwinkel en laat een plaatje zien). Nu kan hij het zelf nog een keer proberen.