Sinds een paar weken staat achter mijn huis, net over het water, elk weekend een poffertjeskarretje.

De eerste keer dat het er stond, kreeg ik van vrienden aan berichtje: “kijk uit het raam, Poffertjes!” Daarna strooiden ik en al mijn vrienden onze lokale appgroepen vol met het Goede Nieuws. Er gebeurde weer eens wat. Zo weinig gebeurt er.

Toen de yoga-juf annex poffertjesverkoopster er het eerste weekend stond met haar karretje, hielden mijn buren en ik het geïnteresseerd in de gaten. Ik zat bij achterbuurman Steven op de bank en kon er het komen en gaan observeren. Liep het? Verdiende ze wel genoeg? Moest ik deze vrolijk ogende ondernemer gaan steunen? Over mijn hart strijken en poffertjes gaan proeven? Voor het grotere goed trokken mijn onderbuurvrouw en ik die eerste middag onze schoenen maar weer eens aan, en maakten van poffertjes ons aperitief.

Ik bood de pofferdame een opslagplek aan voor poffertjestoebehoren, in mijn schuur in de achtertuin. Dat was niet nodig, zei ze. Ze had wel een plasplek nodig. Ik zei dat dat ook goed was, want hoe kon ik zomaar uitleggen dat van de schuur gebruikmaken níet erg is, maar zonder aankondiging aanbellen soms wél. Heel erg zelfs soms.

Ze belt nu wel eens aan. Ik heb haar al geleerd dat het aanbellen minder hard kan, dat ze minder hard moet praten als ze me enthousiast iets wil vertellen. Zo kun je ook je grenzen aangeven.

Ze was hier zonet. Dat het geen weekend was, viel me niet eens op toen ze haar naam noemde. Ik controleerde direct of ik het toilet schoon genoeg had achtergelaten voor vreemde billen, en zette de toiletdeur alvast open. Ze kwam voor iets anders.

Op mijn raam hangt nog altijd een poster met Heleens’ bijdrage voor mijn kersttijdschrift “HET MAG”. Er staan geen woorden bij die het uitleggen maar iedereen die de woorden op de poster leest snapt: dit is fijn.  Ze vissen er één zinnetje uit: “dat herken ik zó, dat is fijn”.

En ze hebben fijn nodig.

De poffertjesverkoper vroeg of ze een poster mocht van de fijne woorden, met als toevoeging: “poffertjes.”.

Elk weekend staan er nu achter ons huis poffertjesliefhebbersrijen. Mensen willen fijne, warme, boterovergoten poffertjes. Terwijl ze wachten,  kunnen ze nu ook lezen wat fijn is.