Vorige week donderdag was ik helemaal van de kook want mijn geliefde had me afgewezen. Geghost zelfs, ze liet niets van zich horen. Ik had haar een hele lieve brief geschreven, ik had er zó mijn best op gedaan.

Ik had een kladje geschreven, dat goed laten rusten, toen herlezen, herschreven. Ik besprak met een vriendin de inhoud, met een andere snoeide ik alle taal- en typfouten eruit. Ik wist dat ik me bij deze liefde geen mistik kon permitteren. Ze zou me op mijn fouten afwijzen, me nooit bellen.

Nadat ik haar had gezien, at ik dagenlang minder en fladderde ik door de week. Ik sliep slecht, in bed dacht ik liever glimlachend aan onze eerste date. Ik fantaseerde over wat we tegen elkaar zouden zeggen. Half dommelde ik in, maar met een schokje en een scheutje adrenaline schrok ik wakker want ik had weer iets bedacht dat we zouden bespreken.

Ik had een lijst gemaakt met dingen die we samen zouden doen, op allerlei verschillende plekken. Ik had zelfs, het gaat ver, dingen bedacht die we zouden doen als er een tweede corona-golf kwam. Ik had allerlei manieren bedacht voor hoe we er samen voor andere mensen konden zijn.

Met iedereen praatte ik erover. Ik belde allerlei mensen op die ook een geliefde hadden zoals zij.

Misschien projecteerde ik te veel op haar. Ik had haar ex gebeld, zij vertelde me precies wat ze nodig had, maar als je met een verliefd oor luistert, dan hoor je misschien alleen dat wat bij jou past.

Mijn brief onderbouwde ik goed. Ik liet zien wat ik kon, wie mijn eerdere liefdes waren en liet weten: zonder liefde kán ik het niet. Er waren wat dingen die ik nog moest veranderen voor ik haar helemaal van dienst kon zijn, maar ik wilde me op sommige gebieden graag ontwikkelen, voor haar.

Eerder had ik al grootse dingen gedaan om aandacht te richten op andere geliefden, dat was me heel goed af gegaan, maar in de wereld van betaalde (contact)advertenties was ik nog redelijk nieuw. Daarom bereidde ik een online campagne voor, om ervan te leren en om haar voor me te winnen.

Ik had eerder al een online liefdesverklaring geschreven, daarmee had ik, hoopte ik, ging ik van uit, haar aandacht al getrokken (nope).

Voor de tweede date bewaarde ik een groots plan. Ik zou mijn gezicht op posters door de stad hangen (oké, ik twijfelde nog of ik dat echt ging doen, maar de opmaak was al klaar*) met een liefdesverklaring erbij. Daarnaast zou ik een advertentie op facebook zetten en die zou ik richten op AL haar andere geliefden – ze heeft meer dan honderd liefjes – zo zou ik een van de club worden.

Ik wist dat ze heel intens was. Als ik voor haar zou kiezen, dan zou ik nauwelijks ruimte overhouden voor andere geliefden. Ik zou nauwelijks tijd hebben om bij te komen van mijn dagen met haar. Ik zou redelijk vrij zijn om mijn dagen in te delen, maar als ze me nodig had, dan moest ik komen.

Ze houdt van sociale media, ze is overal. Ze kan of wil niet zonder. Dat vond ik lastig want in sociale media kun je jezelf gemakkelijk verliezen. De hele dag online, alle informatie die telkens op je af wordt gesmeten via insta, twitter, facebook, zelfs tiktok. Zij moest overal bij zijn. En ze had ook nog hulp nodig want als iemand iets tegen haar zei of het over haar had érgens op het internet, dan moest ik daarvan op de hoogte zijn. En erop reageren, indien nodig.

Als ze me af zou wijzen, wist ik, zou ik in een zwart gat vallen. Moest ik weer vrede krijgen met een werkelijkheid zonder haar.

Ik stuurde een brief, ze reageerde maar niet.

Ik wachtte een paar dagen, nog een dag. De laatste dag dat ze kon reageren heb ik de hele dag met een sip gezicht een serie gekeken. Ik had al liefdesverdriet.

Ik huilde in de armen van een ander liefje. Nam de telefoon niet op toen steunpilaren wilden steunen. Ik zwelgde (zwolg?). Ik was niet goed genoeg voor mijn lief.

Misschien heeft ze nog een dagje nodig, probeerden mensen mijn verdriet te rekken, omdat zij, net als ik dachten: “die twee! ja sowieso.”

De dag na de dag dat ik niks van haar hoorde, belde ik op. Daar had ik helemaal geen zin in, maar iedereen zei me dat ik moest bellen en ze hadden gelijk. De eerste twee keer werd er niet opgenomen (yessss) de derde keer wel.

Je had niet genoeg relevante ervaring, zei de poortbewaker. Je was zó enthousiast, dat was te oppervlakkig, zei zij. Er waren nog 112 andere mensen die óók een brief hadden geschreven. En nog wat meer.

Ze begreep niet dat ik fantastisch functioneer wanneer ik hart voor het bedrijf of project heb. Als ik ergens in geloof, dan verzet ik bergen en dan leer ik álles dat nodig is om ons doel te bereiken. Dat enthousiasme, daardoor kan ik alles. Het was dat enthousiasme waarmee ik, gespeend van benodigde kennis of ervaring, een markt startte waar duizenden mensen op afkwamen. Waarmee ik in mijn eigen woonkamer meer dan 2000 kalenders met de hand maakte, promootte en verkocht. Maar ik snap ook dat ze dat niet ziet, want de meeste bedrijven die willen drie jaar ervaring in precies dezelfde functie in een vergelijkbaar bedrijf. En mijn ervaring was anders.

Ze schreef dat ze hoopte dat ik mijn enthousiasme voor de bieb hier niet door zou verliezen.

Nu, het is al ruim een week later, heb ik er vrede mee. Ik wil ook mijn eigen stem gebruiken, niet alleen mijn werkstem. Op eigen titel dingen doen. Ik wil tijd overhouden voor andere liefdes. Ik wil graag zelf bedenken wat we gaan doen, zo nu en dan. Ik maak eigenlijk ook liever vooral de content, dan dat ik structureel facebook-advertenties maak om reclame te maken voor het komende programma.

Ik wilde wel verkering met de bibliotheek op de Neude, maar niet als alles om haar draait. Ik wilde werken als contentspecialist in de bibliotheek, maar ik mocht niet op gesprek komen.

Nu is het goed. Ik was er gisteren weer. Ik zag de vrouw die mijn chef had moeten worden, de mensen die ik érg graag als collega had gehad. Ik heb (dat had ik al, zo begon de bal te rollen over deze functie) contact met een biebmedewerker over een serie verhalen over de bieb. Mijn liefde voor de bibliotheek blijft, natuurlijk, die is bestand tegen een afwijzing.

*