Gisteren was er een illegale rave en ik had een appje gekregen met de locatie.

Ik weet dat er mensen zijn die om de haverklap worden uitgenodigd voor een illegale rave in een donker, nat bos ergens in Brabant, achter een hek dat je open moet knippen. Maar ik niet. 

Ik ben heel lang geleden een keer op een rave geweest in een nat bos in Brabant, dat was … interessant .. en toen werd ik ongesteld en moest Robin voor mij aan mensen gaan vragen of iemand een tampon had. Gelukkig had Robin een gave en toverde het eerste meisje dat hij aansprak een tampon uit haar broekzak.

Nu kreeg ik een appje. Er was, zo stond er ”een rare kromming in de ruimte-tijd” waardoor we in een zaal in Central Studio’s met licht, geluid en alles konden raven.

“Wordt super gezellig”, stond er.

Central Studio’s is absoluut geen logische plek voor een illegale wat-dan-ook. Het is een evenementenlocatie “met oneindige mogelijkheden” (hun website) op een industrieterrein die je kunt afhuren voor gemeenteborrels, feesten en congressen. 

Die dag had ik eerst de één-kraamskerstmarkt georganiseerd, ik was bekaf. Daarna hadden Pauline, Nate, Irene en ik samen gegeten, dáárna waren we naar een kunst expositie / dansavond gegaan in de buurt van de vermeende rave. Ik was echt heel moe, maar ik was er gewoon! Ik bleef gewoon dansen en kletsen (dat kletsen wordt aan het eind van elke uitgaansavond bij mij veel minder, dan ga ik liever dansen of rondfladderen). Ik vond het zo gaaf! Het was gezellig en het was zo leuk om met mijn vrienden op pad te zijn. 

Vorig jaar was het heel vaak zo, op feestpad met leuke mensen, en nu was ik weer eens uit. Ik had iets gedaan en toen nog iets en toen nog iets. Ik zie vooruitgang. Ik word langggzaaaammaaan beter. Yes.

Pauline, Nate, Irene en ik waren het kernteam, later voegde Gijs zich nog bij ons. 

Gijs was door een rare kromming in de ruimte-tijd pas heel laat daar, dan bedoel ik om vijf voor twaalf. Toen konden we naar de rave. We konden de fietsen laten staan. 

We liepen daarheen, je waaide bijna uit je sokken.

Voor een deur van Central Studio’s stond een ballonnenboog. Je hoorde al de warme klanken van jaren ‘70 discomuziek. We are fa-mil-y. Nu kan ik nooit muziekstromingen uit elkaar houden. Is het nou tekno, techno, house, trance? Ik weet niet wat hoe klinkt. Maar dit waren discoklassiekers, die horen hoe dan ook niet op een rave.

We gingen toch naar binnen.

In de hal stonden drie mensen in een kring te dansen. Er was een dj enthousiast aan het draaien. Er waren discolampen, op een randje stonden nieuwe een aangebroken flessen prosecco, wijn en frisdrank. En een paar kratten bier. En heel veel van een ander feest overgebleven hapjes.

Van de drie mensen die stonden te dansen, kwamen twee vrouwen naar ons toe. Om zich voor te stellen. Dat vond ik zo ongemakkelijk. Door zich voor te stellen maakten ze duidelijk dat het “hun feest” was. Waar wij zomaar kwamen. Zij waren niet gewoon ook slachtoffers van een leeg feest, zij waren de organisatoren.

We gingen maar dansen. Ik hield de volledig onrealistische hoop dat het later nog vol zou lopen.

Toen zag ik hoe prachtig we van elkaar verschillen, door onze uiteenlopende exitstrategieën. Pauline was er het snelst vandoor. Die snapte wel “dit wordt niks”, en ze ging buiten roken. Gijs verdween gewoon, die bleek later ook al buiten te staan.

Nate moonwalkte subtiel-ish naar de uitgang met een vastgeplakte glimlach op zijn gezicht. Ik stond met een glaasje ontprikte prosecco nog wat te dansen en begon door te krijgen dat het echt niet leuk kon worden hier, dat we weg moesten en dat ik dat gênant vond. Ik had het gevoel dat ik me moest afmelden, dus ik liep naar een van de voorstellende-dansmeisjes en zei “we gaan weer”. Ze knikte.

Irene wilde eigenlijk niet weg want een deel van de overgebleven hapjes was carpaccio in een klein glaasje en daar had ze trek in, ze was al aan haar vierde bezig. En er waren er nog meer. Zij ging nog even kletsen met een van de dansers, zei dat ze het jammer vond, dat ze had willen blijven maar dat de rest wilde gaan. “Maakt niet uit hoor, het was al gezellig” zei de danser.

Het was lekker ongemakkelijk. En toen gingen we weer terug naar de kunstexpodansavond. Onderweg stopten we nog even op een parkeerterrein waar de achterkant van een Poolse vrachtwagen open stond. Daar organiseerden we zelf even een korte rave, met echte rave muziek. {audio}

Pauline, Irene, Nate, ik en nog wat anderen gaan tussen kerst en oud en nieuw naar een huisje in de bossen in België zonder stromend water en elektriciteit met nog wat andere mensen erbij. Daar heb ik zin in.

Dienstmededeling: tussen kerst en oud-en-nieuw schrijf ik geen blogs. V A K A N T I E!.