De bieb in Utrecht verhuisde naar een nieuwe locatie. Weken konden we de bieb niet in want er werd verbouwd, gesjouwd en versleept.

Geduldig wachtten we, we moesten wel.

Toen naderde het grote openingsweekend. Er was van alles gepland. Mijn vrienden hadden het allemaal groot in hun agenda staan. De Bieb Open!

Een paar dagen vóór de grote opening, was ik er met Pauline. Er was een Tegenlicht-meetup met een thema dat me veel minder boeide dan het feit dat het in de nieuwe bieb plaatsvond.

We mochten er al in! Wauw.

We zogen de omgeving in ons op. Ik vroeg me kinderlijk af of ik dit moment “voor altijd” zou onthouden, dat ik over de nieuwruikende glansvloeren met de roltrap voor het eerst een blik wierp in de nieuwe bieb, die ik zo gemist had.

Mijn voorlopige inschatting: ik denk wel dat ik die ervaring ga onthouden. Niet alleen vanwege de hardstaande boxen, of dat iedereen die ons binnenleidde trots straalde door de bijna-open bieb. Niet vanwege dat meisje die bij de rondvraag van de avond bezwaar maakte tegen de werpmicrofoon. Dat is een microfoon met een zacht omhulsel die je naar mensen in het publiek kan gooien en die iedereen dan dicht bij diens mond moet houden (ik leg het uit voor lezers uit de toekomst die zoiets goors nooit meer zullen meemaken). De zaal reageerde toen nog met een zacht ‘nou-nou-nou-beetje-overdreven’, maar we schreeuwen toch onze vragen maar zonder microfoon.

Ik heb die ervaring natuurlijk onthouden, want het bleek de laatste avond van een langggggge periode dat we zomaar naast vrienden en vreemden konden zitten.

In de loop van die week mochten we geen handen meer schudden en die vrijdag was 13 maart en vielen al je plannen voor de komende maanden weg. En dus werd ook de opening van de bieb uitgesteld.

Ik miste de bieb zo..

– Heel veel boeken lenen en ze thuis pas beoordelen op bruikbaarheid
– Schuilen voor herrie 
– Inspiratie opdoen
– Boeken lenen die je nooit zou aanschaffen
– Kopietjes maken (mislukte kopietjes van andere mensen uit de papierbak halen)
– De medewerkers, uitzonderlijk behulpzaam altijd en -misschien tref ik steeds de beste – luisteren ze naar de vraag achter de vraag. Meedenken is hun passie.

Eindelijk mocht de bieb nu weer open!! In hun nieuwsbrief stond het: maandag 11 mei was de dag. Ik reserveerde per ommegaande een gratis ticket waarmee je naar binnen mocht – zo kan de drukte worden gereguleerd. Maandagochtend, 10 uur zou ik als eerste door de deuren struikelen.

Correctie ik had géén ticket voor maandag (huilen) want ik had te vroeg geboekt. Gelukkig waren er nog tickets voor de volgende dag beschikbaar.

Er stond een in stukken van 1,5 meter gehakte mensenslang voor de deur. Iedereen glimlachte. We waren buiten, we gingen iets doen. Het was niet voor boodschappen noch voor werk.

We desinfecteerden onze handen, werden stuk voor stuk persoonlijk welkom geheten door een prettig enthousiaste medewerker. Zo druppelden we het gebouw binnen.

Geleende boeken mag je inleveren in grote, zwarte plastic kisten, niet in de nieuwe supersonische sorteermachine. De boeken moeten drie dagen in quarantaine, daarna gaan ze pas de sorteermachine in.

Ik had een nieuwe biebpas nodig, dus ik moest meteen naar de klantenservice.

Voor een nieuwe pas had ik mijn legitimatiebewijs nodig, dat nog thuis lag. Shit. De baliemedewerker begreep hoe lastig het was om nu op en neer naar huis te gaan. Ze bedacht daarom -bij uitzondering! zei ze er duidelijk bij- wat identiteit-bewijzende vragen en toen ik voor alle vragen slaagde, kreeg ik een nieuwe pas. Wat fijn meegedacht. Zo zijn ze: vorige keer mocht ik in de sorteerbakken naar een boek zoeken.

Nu was het tijd om háár te testen: ik was op zoek naar een boek over het ontwikkelen van creativiteit. Ik wil mensen helpen die een scheurkalender-bijdrage willen maken maar die vinden dat ze ‘niet creatief zijn’.

Met een onverhuld enthousiasme begon ze te zoeken in de catalogus en vond een aantal titels en vooral de plek waar ik ongeveer moest zijn, de afdeling “liefde en leven”, geweldig.

Ze legde uit hoe ik moest lopen met de zoekende woorden van iemand die nog niet vaak heeft verteld hoe het gebouw in elkaar steekt.

Iedereen die er was, was blij en overdonderd en zoekende.

Er was zoveel nieuwigheid. De nieuwe plekken voor de boeken. Hoe het gebouw getransformeerd was naar een boekengebouw. Hoe de Corona-maatregelen waren doorgevoerd. Hoe het was om weer mensen in de buurt te hebben. En zo veel nieuwe boeken die we wilden lezen. Zo veel dingen die we wilden weten.

Iets opzoeken in de catalogus, dat kan niet, want dan zit iedereen met z’n gore vingers aan de toetsen. Opzoeken mag je thuis doen, of op je telefoon. Of je vraagt hulp bij de klantenservice.

Ik verzamelde mijn boeken zonder te overdenken. Een stapel leesvoer die ik thuis zou toetsen. In de bieb zelf had ik al wat voorgebladerd, maar alle stoelen waren weggehaald omdat je niet mag lummelen in publieke ruimtes.

• 

• 

• 

Ik voelde mijn uitgelaten blijheid plaats maken voor een sloom gebrek aan daadkracht. Zo veel indrukken! Het was tijd om naar huis te gaan, in de heerlijke wetenschap dat ik zo wéér een ticket kan reserveren en wéér naar de bieb kan. Klein genieten.

• 

• 

• 

• 

update:

Inmiddels hoef je niet meer te reserveren, je kunt lid of niet zó naar de bieb en je mag er nu ook blijven. Er staan weer stoelen. Bij de deur krijg je een muntje dat je later weer inlevert zodat er maar een maximum aantal mensen binnen is.